..
…
Εἶναι αὐτές οἱ νύκτες
που μόνη Με βρίσκουν
που μόνη Με ἒχουν
που μόνη Με κρατοῦν
.
Εἶναι αὐτό το «εἶναι»
που ἀνήσυχο γυρνάει
δεν ἠρεμάει
ὃλο τριγύρω κοιτάει
σαν πανικόβλητο, θλιμμένο
ἀνήσυχο μωρό
.
Εἶναι που νιώθω “κενά”
στα σωθικά μου
ὃπως σε ἀεροπλάνο
που πιάνεται ἡ καρδιά μου
που σφίγγεται το στομάχι
και ἡ ψυχή κρατιέται
να ἀφουγκραστεῖ
ἂν εἶναι ἡ τελευταῖα του κορμιοῦ
αὐτή ἡ ἀναπνοή
.
Δεν εἶναι το “ὓψος” που φοβάμαι
ὃταν “ψηλά” βρίσκομαι
Πάντα το ἒλεγα
Εἶναι η Βαρύτητα
.
Ὁ Νόμος Της
.
Αὐτόν φοβάμαι
και τρομάζω στη σκέψη …
… μην παρά-νομῆσω …
Δεν ὑπάρχει πίσω
μετά ἀπό αὐτό
.
ΝΟΜΟΣ Α-ΠΑΡΑ-ΒΑΤΟΣ
.
ἀκόμα και της ψυχῆς μου
και εὐχή της προσευχῆς μου
πουλί να γίνω
να μην πέφτω
μόνο
να πετῶ
…
..
^ 9η Σεπτεμβρίου, 2007
.
awnidea 