:*)
~ Ἡ Θεῖα Γλῶσσα του ΣύνΠΑΝτῶς στην Ἐλληνικήν ~
Ἡ Ἐλληνική Ἀλφαβήτα και Γλῶσσα
ἐν~περι~έχει
ΣυνΠαντική ΜεγαλοΠρέπεια, Μεγαλο~Σύν~Η.
Τα γράμματα της Ἐλληνικής Γλῶσσας,
εἶναι σύμβολα, της ΣυνΠαντικής Οικο~Νομίας.
Στην Ἀρχαία Ἐλλάδα, τα ἲδια,
μαζί και με τους εἰδικούς τονισμούς,
{ὃπως ὁξεία, περισπωμένη, δασεῖα κλπ.}
ἀποτελούν, κατά κάποιους,
ἒνα σύνολο χίλιων~ἐξακοσίων~εἳκοσι {1620} συμβόλων,
τα ὃποῖα χρησιμοποιοῦνταν, στην Ἁρμονία {Μουσικῆ}.
Ἡ σημαντικότερη ἰδιότητά τους εἶναι, ὃ,τι
το κάθε γράμμα ἒχει μια ἀριθμητική ἀξία, συχνότητα.
Κάθε γράμμα {σύμβολο}, εἶναι ἒνας ἀριθμός
και κατ’ ἐπέκταση συν~επ~άγεται,
κάθε λέξη, ἐπί~ἲσης, να ἁ ρ θ ρ ώ ν ε τ α ι {ἃρθροισμα},
σε ἒναν ἀριθμό.
{Ἐπί~}Γνῶση δηλαδῆ, κωδικοποιημένη
μέσα στις ἲδιες τις λέξεις,
λ ό γ ῳ {Ἐν Ἀρχήν ὁ Λόγος}
των δονητικῶν συχνότητας ἀξιῶν, που
ἐν~περί~έχουν.
Ἡ “Ἱερή (ἐπί)Κοινωνία”
των Ἀριθμών, Σχημάτων, της Δόνησης Συχνοτῆτων,
της Ἁρμονίας, του ΣύνΠαντος.
Ἒτσι ἀντίστοιχα,
ἡ Ἀριθμητικῆ,
ἡ Γεωμετρία,
ἡ Ἀ~στρο~νομία~λογία
{ἀ~στήρ= “α” στερητικό + στήριγμα},
και ἡ Ἁρμονία
εἶναι συν~δεδεμένες, σχηματίΖωντας
σπεῖρα, που είναι
ἡ ἐξ~ελισσώμενη {ἐξ~έλιξη = ἐκ + ἓλικας, [DNA]}
διάνυση
[διανύω : ~ φέρνω εἰς πέρας {ταξίδι}]
προς την ἘπιΓνωσμενόμενη Ὀντότητα,
περί της Οἰκο~νομίας,
[Οἲκος + νόμος = αὐτό που διέπει (= ρυθμίΖΕΙ > ἒπεα=λόγια) την Οἰκουμένη],
το ὁποῖο “ΕΙΝΑΙ”,
εἶναι Θεῖα Πηγῆ {Σύν~Πόσιο Ψυχής}.
Ἡ Θεῖα Πηγῆ,
ὑ φ α ί ν ε ι
Σύν~Φωνα
με ἒκαστην Ἐπι~Στήμην {ἐπί + στημόνι}
[στημόνι : το σύν~ολο
των κατά μήκος του ἀργαλειοῦ
παράλληλα τοποθετημένων νημάτων,
ἀνάμεσα στα ὁποῖα πλέκεται κάθετα, το ὑφάδι.]
την Οἰκο~Νομία
για την Ὓπαρξη στην Οἰκουμένη,
την Ὀ ν τ ό τ η τ α,
ΟΝτως, Φως {Αγάπη}.
Παραδείγματα :
{α’}
ΑΛΦΑ = 1+30+500+1= 532 => 5+3+2= 10 => 1+0
ΕΝ = 5+50 = 55 => 5+5 = 10 => 1+0
{β’}
ΟΜΙΚΡΟΝ = 70+40+10+20+100+70+50 = 360,
360 : οἱ μοῖρες του κύκλου => 3+6+0 = 9+0
{γ’}
ΜΗΔΕΝ = 40+7+4+5+50 = 106 => 1+0+6 = 7+0
7 : στην ἀριθμολογία σχετίζεται με το πλανητικό ἐπίπεδο
και δῆ, τη Μητέρα Γῆ,
σχῆμα πλανὴτη σφαιρικό {ΜΗΔΕΝ, 0}, {ΟΜΙΚΡΟΝ, Ο}
και ἂρα, το {ΜΗΔΕΝ, 0} δεν εἲναι “το τίποτα”, ἀλλά
το Σύν~ὂλΟΝ, το “μη δεν”
το ὁποὶο, Συν~Πληρώνεται {συν~πληρότητα, μαζί πλήρης}
μέσῳ του “ζ ε ῖ ν”
{βίωμα, ΕΝ~πειρία, ταξίδι, ὀργώνω [<=ὀργανισμός]}
ὂλου του εὖρους των ἀριθμῶν {άξιῶν, συχνοτήτων}
της κλίμακας 1 ~ 2 ~ 3 ~ 4 ~ 5 ~ 6 ~ 7 ~ 8 ~ 9
και ἐν συν~εχεῖα, του γεφυρώματος
ἀνά~μεσα στις βαθμίδες ἀναπτύξεως,
στην προς~εχῆ κλίμακα αὐτῶν.
~
Ἡ Ἀρχαῖα Ἐλληνικῆ Γλῶσσα
εἶναι ἒνα ἀριθμητικό ἀριστούργημα.
Τα γράμματα του Ἐλληνικοῦ Ἀλφαβῆτου
ἀλά παλαιά, κάποιοι γνωρίΖουν,
εἶχαν σύν~όλον, τριάντα~τρία {33}.
Το ” 33 ” ἐσωτεριστές γνωρίζουν
να εἶναι μυστικιστικός ἀριθμός.
Ἡ Σπονδυλικῆ Ἀνθρώπινη Στῆλη
ἒχει ἐπ~ίσης σύνολον τριάντα~τρεις {33} σπόνδυλους.
Το τριάντα~τρία {33} εἶναι, ἐπ~ίσης
“ἱερός ἀριθμός”, στην ἀλχημία.
Τοποθετῶντας το ἒνα τρία να ἀντικρίζει το ἂλλο {yin~yan},
κάπως ἒτσι “ε3″, σε ἲδιο μέγεθος φυσικά, προκύπτει
το ὁκτώ {8}, το ὁποῖο ἀνα~γνωρίΖουμε ὡς
το ὃρθιο σύμβολο, του ἀ π ε ί ρ ο υ .
Ἐπι~πρός~θετα,
οἱ πέντε {5} σπόνδυλοι,
στο ” τελικό ς ” {κυριολεκτικά το σχῆμα και ἡ λέξη},
εἶναι παράλληλοι, με την κοιλιακῆ χῶρα {hara ~ κάτω ἀπό τον ἀφαλό}
[ἀφαλός = ἀγωγός σύν~δεσμος μῆτρας~ἐμβρύου }
ἀλλά και, με την ἀφόδευση {τρισδιάστατου ἐπιπέδου ὓπαρξη}
καθῶς και
την Παράγωγη ὀντότητα στην Ἀνθρώπινη Ὓπαρξη,
{σεξουλικά ὂργανα}
[παράγωγος, ἡ : ἐπιστημονικά ~ {συνάρτησης}, το ὂριο
προς το ὁποῖο τεὶνει ὁ λόγος
της μεταβολῆς της συνάρτησης
προς τη μεταβολή μιας ἀνεξάρτητης μεταβλητῆς
ἀκόμα,
παράγωγος -η -ο : που παράγεται, που προέρχεται, που προκύπτει
ἀπό κάποιο ἂλλο ἢ, ἀπό κάτι ἂλλο].
και ΔΗ, για την
Γ η Ν α ι {Ο ι} κ ί α ΟΝτότητα,
ἡ θέση της Κλειτορίδας,
ἡ ὁποῖα, εἶναι
{ἐξ ὧν γνωρίΖουμε},
ΜοναΔικό ὂργανο,
{συναντάται ΜΟΝΟ στο σῶμα της Θῆλυ~ἀνθρῶπου}
με ΜοναΔικό σκοπό και ΜοναΔική λειτουργία,
την ἀντί~ληψη της ἒκστασης.
Περ~εταῖρῳ,
οἱ πέντε {5} αὐτοί σπόνδυλοι, ἒχουν
μια ἂμεση σχέση με τον ἐγκέφαλο.
Και, λέγεται, πως ἀντιστοιχοῦν
σε πέντε {5} ἃρρητα γράμματα,
τα ὁποῖα γνώριζαν μόνο ἂτομα μυημένα.
Ἒνα ἀπό αὐτά, “το Γαμμάδιον”,
σύν~βολο της ζωογόνου Ἡλίου.
Σύν~φωνα με ἐπιγνώσεις ἐσωτερισμοῦ
ἀνα~φέρεται, ἡ “Η” ὀντότητα τΗς Ή~λίου.
Μάλιστα, το σύμβολο “Η”,
ἐκτός ἀπό το πρῶτο γράμμα στο “Ἣλια”,
ὁμοιάζει με, ἁ ρ γ α λ ε ι ό
ἀφού, φ ω τ ο ~ σ υ ν ~ θ έ τ ε ι
με τις ἀκτίνες {νήματά} της
τη ζωῆ, εἰδικά στη Μητέρα Γῆ.
Ἐπί~ἲσης,
το “Η” εἶναι το ἒβδομο {7} γράμμα
στην Ἐλληνική Ἀλφαβήτα,
{πλανητική βαθμίδα ανάπτυξης}
και το ὁπο{ιο, μάλλον, εἶχε ἀρχικά την προφορά
… Ἣ Λ Ι Α … .
Κάποια γράμματα, καταργήθηκαν
ὂπως πιο σύγχρονα βιώσαμε και Ἐμεῖς,
προς το τέλος του 20οῦ αἰῶνα, στα μέσα του ’80,
την κατάργηση του “πολυ~τονικοῦ”
και, την ὑποταγῆ της γλῶσσας στο “μονο~τονικό”,
π.χ. το Δίγαμμα {F}, το Κόππα {Q},
το Στίγμα {S’}, το Σαμπί {ϡ}.
~
Ὁ Πυθαγόρας, ἐνημερώνει
για τρία {3} ἐπίπεδα της Ἐλληνικής γλῶσσας,
τα ὁποῖα εἶναι τα ἐξῆς:
1. ὀμιλόν
2. Σημαῖνον {α. σῆμα, β. σημαινόμενο}
3. Κρύπτον {α. διάστημα β. κραδασμός γ. λεξάριθμος δ. τονάριθμος}
~ Το πρώτο εἶναι, ἡ λαλιά
~ Το δεύτερο εἶναι, ἡ σχέση
του σήματος με το σημαινόμενο.
~ Το τρίτο εἶναι,
το διάστημα {ἀπόσταση + χρόνος = διάνυση},
ὁ κραδασμός
{ἀφύπνιση του ἐν~κεφάλου [της ὑπόφυσης ~ pineal gland],
μέσῳ ἰδιο~συχνοτῆτων ἀπό τους δημιουργηθέντες παλμούς
π.χ. Παλλάδα Ἀθηνά ~ Ἐλλάδα}
ὁ λεξάριθμος
{ἡ σχέση των γραμμάτων και ἐπ~ακολοῦθως λέξεων,
με τις ἀξίες των ἀριθμῶν}
και, ὁ τονάριθμος
{σχέση γραμμάτων και ἐπ’ ακολούθως λέξεων, με τις ἀξίες ἀριθμῶν
οἱ ὁποῖες ἀξίες συν~επ~άγονται, μουσικοί τόνοι, συχνότητες}
Το κάθε γράμμα ἀντιστοιχεί σε ἒναν ἀριθμό,
το ὁποῖο ἐπίσης συνεπάγεται σε, ἒνα μουσικό τόνο {φθόγγο},
συχνότητα.
Ἒτσι,
το γράμμα “εἶναι”,
ὂπως ἐπ~ίσης και ἀριθμός,
και ἐπ~ίσης, σύμβολο
και ἐπ~ίσης, διάνυση {δόνηση}
και ἐπ~ίσης, συχνότητα.
~
Κατά τον Πυθαγόρα, οἱ ἐπι~στῆμες
1. Ἀριθμητικῆ {ἀριθμοί}
2. Γεω~μετρία {σχήματα}
3. Ἀ~στρο~νομία~λογία {διάνυση χρονο~χώρου}
4. Ἁρμονία {Μουσική}
εἶναι ἀλληλένδετες και συν~βρίσκονται ἡ μια μέσα στην ἂλλην
{κάτι σαν “μπαμπούσκες”, χωρίς ἀνταγωνισμό 3D σπουδαιότητας (=βαθμίδες)},
που εἶναι ἡ ἐξ~ελικτική σ π ε ῖ ρ α .
Ἡ Ἀλφαβῆτα, μπορεῖ να συνδιαστεῖ
με τους ἀριθμούς
και ἂρα ἐπ~ἲσης, μουσικούς φθόγγους,
με τις τέσσερις {4} ταῦτες, ἘπιΣτήμες.
Ὁ Ὃμηρος, κατά κάποιους, ἐπί~δεικνύει
διάθεση σε 6.500.000 πρωτογενῆ, λέξεων
{πρῶτο πρόσωπο ἐνεστῶτα και ἐνικοῦ ἀριθμοῦ},
οἱ ὁποῖες, ἀν πολλαπλασιαστοῦν ἐπί ἐβδομήντα δύο {x72},
που εἶναι οἱ κλῆσεις, κάνουν “γινόμενο”
ἒναν τεράστιο ἀριθμό, ὁ ὁποῖος και πάλι δεν εἶναι σταθερός ἐπειδῆ
ἡ γλῶσσα εἶναι ζωντανῆ και ὡς φαίνεται “γη~ναι~οικία ὀντότητα”,
ἡ ὁποῖα παρ~άγει συν~έχεια, στην ἐξ~ελικτική της διάνυση.
Ἀπόλυτη ἀπόδειξη, ἡ ἲδια ἡ “Μαθημα~τικότητά” της.
Ἐπειδῆ, για το Π ο ι ε ῖ ν {~ Ποίηση}
και ἂρα και για τη γλῶσσα, ἐν~περι~έχεται
ἡ συχνότητα ταῦτη,
της Θεῖας Πηγῆς.
ΕΥλόγως,
“αρχη σοφιας, η των ονοματων επι~σκεψις”
~ Ἀντισθένης.
Καλῶς Ὀρίσαμε στην ΠανΕΥμορφή ΜΑΣ Καινῆ Γαῖα
: *)
.
.
Σεπτέμβριος, 2012
.
awnidea 