: *)
Χαιρετῶ !
Δεν ξέρω πότε εἶναι να το διάβα~ζεις αὐτό το ἠλεκτρονικό μου γράμμα …
Ἀπλά το βρῆκα μπροστά μου, καθῶς κι ἐγῶ περι~διάβαζα της Ἒρης Ἐλευθερίας Ρίτσου
τις ἀναρτῆσεις … κι ἒγραφε, που λες, πως εἶδε μια παράσταση στο φουαγιέ …
… μια παρά~στάση “Ἡ Σονάτα του ΣεληνόΦωτος” του Γιάννη Ρίτσου …
στο φουαγιέ, ἒγραφε λέγωντας, του … “Ἀγγέλων Βῆμα” …
Και το ἒψαξα αὐτό το “Ἀγγέλων Βῆμα” να το “δῶ” …
… ξέρεις πόσες νύκτες ξημερώνομαι να σεριανίζω στου κόσμου Μας τα μέρη …
και το βρῆκα … “ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ” λέει, “γιατί θέλει να δῶσει βῆμα σε ὂσους
ἒχουν κάτι να ἀγγεἰλουν πάνω στην τέχνη και τον πολιτισμό” …
Ἡ πρῶτη μου σκέψη ἦταν ~πάντα Μου εἶναι~ να τρέξω να Σου το πῶ …
… εὒχομαι να μην Σε διακόπτω ἀπ’ τη δουλειά Σου … ξέρω πόσο σημαντικῆ Σου εἶναι …
και νά ‘μαι … λαχανιασμένη, μᾶλλον λερωμένη με τα χώματα, σίγουρα ἀκτένιστη, γιατί
θέλω να Σου τραβῆξω την ἂκρη του φουστανιοῦ Σου και να Σου πῶ … “Μάμμα, ἓνα τέτοιο,
ἓνα τέτοιο Σου ἒλεγα, τέτοιο θέλω … Μάμμα δες … δες το, τέτοιο θέλω …”
Ἢθελα να το δεις, γιατί ἓνα “τέτοιο” ἢθελα … ἓνα “βῆμα ἀγγέλων” … που να ἒρχονται
και να ἀπλῶνει ἡ ἀγγελία τους, ν’ ἀπλῶνει το ἂγγελμά τους … γιατί, ὂλοι Μας
~ κι ἀς μη το ἀνα~γνωρίΖουμε ~, “ἐδῶ”, αὐτό ἢρθαμε να κάνουμε …
Στό εἶπα και ἠσύχασα … δεν λαχανιάζω ἂλλο και εὒχομαι να μην Σου τσαλάκωσα
πολύ το καθαρό και καλοσιδερωμένο Σου φουστάνι … πόσο ὂμορφη Εἶσαι Μάμμα μου …
… ἡ πιο που λάμπει Μάμμα του κόσμου Εἶσαι … γιατί να μην Σου μοιάζω λίγο …
“Και γῶ ἢθελα να μοιάζω της Μάμμας μου”, θα μου πεις … “ἀλλά, δεν γίνεται! …
… ἡ Μάμμα μου Εἶναι αὐτό που εἶναι, Ἐγῶ Εἶμαι αὐτό που Εἶμαι και Σύ, αὐτό που Εἶσαι Σύ”.
Κατά βάθος πάντα ἢξερες ἀκριβῶς αὐτό που νιῶθω … ἲσως και γι’ αὐτό να μην ἀντέξαμε ποτέ
τη συνεχῆ παρ~ουσία ἠ μια της ἂλλης … ἲσως “Εἶμαι ἐγῶ αὐτό που Εἶμαι” και ἒτσι τα κατά~νοῶ …
Μάμμα, πήγαινε να το δεις … Σε παρακαλῶ … ~ πόσο εὒχομαι να Σου ἀρέσει …
… ΑΠΕΡΑΝΤΑ εὒχομαι πάντα Μου να Σου ἀρέσει ~ … δεν θα πάρω κι ἂλλο ἀπό το χρόνο Σου
κι ὂλο Σου παίρνω ἀπό το χρόνο Σου … δεν Σε ἂφησα στιγμῆ να ἠσυχάσεις … Συγνῶμη ….
Συγνῶμη Μάμμα Μου … ἀν Σοῦ μοιαζα λίγο θα Σε εἶχα να Εἶσαι ἢσυχη … και δε Σε ἒχω …
και “Εἶμαι αὐτό που Εἶμαι” και με αὐτό ἒχω να ζω …
Μάμμα Μου … ἀπλά ἢθελα να τρέξω ~πάλι~ Σου το πῶ …
και “ἐδῶ” ἀπό κάτω δίπλα, ~ πως εἶναι πια οἱ γειτονιές του κόσμου Μας, Μάμμα ! ~
ὁ Ρίτσος ἀπαγγέλει τη “Σονάτα του ΣεληνόΦωτος” ~ και “τον ἀκοῦμε” … !!! …
Γιάννης Ρίτσος ~ Ἡ Σονάτα του ΣεληνόΦωτος
… να Σου πω πως την πρῶτη φορά που το ἂκουσα, ἒνιωσα πως δεν χρειάζεται
να γραφτεῖ τίποτα ἂλλο … στα μέσα των 30 μου ἦταν και την ἢξερα αὐτῆ τη Γη~Ναι~Κα,
την ἢξερα …
Τῶρα την ἀκοῦω … και αὐτῆν που ἀνα~γνωρίΖω εἶναι … “ἡ ἀρκοῦδα” … 
“… μια ἂχρηστη ἐξομολόγηση …” … ; …
.
ΕΥχαριστῶ Μάμμα Μου
ΕΥγνωμονοιῶ
ΕΥγνωμόνοια ~ ΕΥγνωμονοιῶ : ὀρισμός
.
Ale3ia
.
.
.
awnidea 